ผมจบจากโรงเรียนอยุธยาวิทยาลัย สายวิทยาศาสตร์-คณิตศาสตร์ จึงมีความสนใจในวิทยาศาสตร์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงมองหาคณะที่เป็นหลักสูตรวิทยาศาสตร์ และเลือกเป็นวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับอาหาร เพราะประเทศเรามีความหลากหลายด้านวัตถุดิบทางการเกษตรเป็นอย่างมาก ผมมีความคิดตอนนั้นว่าอุตสาหกรรมอาหารในประเทศยังต้องการนักวิทยาศาสตร์อาหารอีกเป็นจำนวนมาก นั่นคือสาเหตุหลักที่เลือกผมเลือกมาเรียนที่ มจพ. แต่ถ้ากล่าวตามตรงตอนนั้นผมก็ไม่ได้มีเป้าหมายที่ชัดเจนมากเท่าไรครับ เป้าหมายตอนนั้นยังเป็นภาพกว้างๆ ที่คิดว่าคณะนี้น่าจะเรียนไหว และตอบโจทย์การทำงานในอนาคตครับ
เมื่อเข้ามาสู่รั้วของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือแล้ว ผม “ก็ได้เจอกับสังคมและประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ไม่เคยเจอมาก่อน ทั้งการเรียนและกิจกรรมที่ค่อนข้างแตกต่างกับระดับมัธยม” การสอบที่มีความยากและเฉพาะทาง กิจกรรมต่างๆ ที่เหนื่อยและมีความกดดัน การเรียนที่ต้องตั้งใจและจัดสรรเวลา สิ่งเหล่านี้ทำให้เราเห็นการเปลี่ยนแปลงของตนเองและเพื่อนๆ เราจะเห็นบางคนที่ท้อ บางคนที่บ่น บางคนที่อดทน บางคนคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน นี่แหละครับเป็นสิ่งที่ผมคิดว่าเราจะไม่เห็นมันเลยถ้าเราไม่ได้ผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบากมาด้วยกัน ผมเป็นคนที่เรียนอยู่ในระดับปานกลางครับ บางทีก็ช่วยเหลือเพื่อนบ้าง บางทีก็ให้เพื่อนช่วยสอนบ้าง ส่วนการทำกิจกรรมผมก็อยู่ในระดับปานกลางเช่นกัน ในตอนแรกที่เข้ามาผมไม่ได้มีความโดดเด่นกว่าคนอื่นๆ เลยครับ แต่ผมก็จะให้ความร่วมมือกับทุกกิจกรรม ช่วยเพื่อนๆ แก้ปัญหากับกิจกรรมนั้นๆ ไปด้วยกัน เพราะมีหนึ่งอย่างที่ผมจะคิดอยู่เสมอคือว่า ส่วนไหนๆ ก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่าการมีส่วนร่วมซึ่งคิดว่านี่คือ พื้นฐานสำคัญในการพัฒนาสังคมและประเทศชาติ ถึงแม้เราอาจไม่ได้รับคำชื่นชม หรือมีหน้ามีตาในความร่วมมือนั้นๆ แต่อย่างน้อยถ้าเราได้ “มีส่วนร่วมที่ทำให้มันสำเร็จขึ้นมานั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึกว่าเป็นความน่าภาคภูมิใจ” ครับ จนสุดท้ายอาจเป็นเพราะความบังเอิญ เพื่อนๆ ก็เลือกผมเป็นตัวแทนรุ่น โดยที่ผมเองก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อนและได้มีโอกาสเข้าร่วมงานกับสโมสรนักศึกษาคณะอุตสาหกรรมเกษตรโดยอยู่ในตำแหน่งอุปนายกฝ่ายบริหาร จนถึงปัจจุบันอยู่ในตำแหน่งที่ปรึกษานายกสโมสรนักศึกษาคณะอุตสาหกรรมเกษตร
จากประสบการณ์และกิจกรรมที่หลากหลายที่เคยได้ร่วมรับผิดชอบหลักๆ นั่นคือ เป็นผู้รับผิดชอบโครงการพี่สอนน้องซึ่งเป็นโครงการที่ให้รุ่นน้องได้เตรียมความพร้อมก่อนเปิดเทอม ซึ่งตอนนั้นผมเรียนอยู่ในชั้นปีที่2 โครงการพี่สอนน้องเป็นเรื่องที่ค่อนข้างท้าทายและกดดันไม่น้อยสำหรับนักศึกษาชั้นปีที่ 2 ที่ต้องรับผิดชอบและดูแลโครงการนี้ เพราะผมต้องคอยสื่อสารกับทุกฝ่ายทั้งเพื่อน และน้อง รวมไปถึงอาจารย์เพื่อให้โครงการนี้สามารถบรรลุวัตถุประสงค์ได้ ซึ่งเป็นปกติของการทำกิจกรรมที่จะพบกับปัญหา และความเข้าใจที่ไม่ตรงกันมากมาย แต่สิ่งที่ช่วยให้โครงการนั้นผ่านพ้นมาได้คือการเปิดใจรับฟังความคิดเห็นที่แตกต่างของทุกคน ไม่ได้คิดว่าตนเองนั้นถูกเสมอไป และนำข้อดีของแต่ละความเห็นมาปรับใช้ในการแก้ไขปัญหาต่างๆ
เพื่อนๆ ที่ฟังผมแชร์ประสบการณ์ข้างต้น อาจพอมองเห็นภาพได้ว่า การทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัยจะเป็นประสบการณ์ที่ช่วยให้เราการเรียนรู้จากประสบการณ์ทั้งจากการสัมผัสด้วยตนเอง สร้างสรรค์ ค้นพบ การมีส่วนร่วมและมีปฏิสัมพันธ์กับโลกรอบๆ ตัว ทั้งนี้สามารถนำไปปรับใช้กับการทำงานหรือการใช้ชีวิตในอนาคตครับ และสุดท้ายผมขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังจะเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย หรือกำลังศึกษาอยู่ในขณะนี้ “ว่าการใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยนั้นไม่ได้ยากอย่างที่คิด” ทั้งในเรื่องกิจกรรมและการเรียน เพียงแค่เรารู้จักปรับตัวและแบ่งเวลา เพราะทุกคนต้องเริ่มต้นใหม่เมื่อเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ไม่ว่าเราจะเก่งแค่ไหนก็จะมีความยากใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตเสมอ เราจึงต้องเรียนรู้และเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา และอยากให้ทุกคนเชื่อมั่นว่าไม่มีประสบการณ์ใดที่ไร้ค่าถ้าเรามุ่งมั่นตั้งใจและมีความพยาม เราจะต้องประสบความสำเร็จในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างแน่นอนครับ
ขวัญฤทัย ภาพ-ข่าว